حمد و تسبیح خداوند به چه معناست

تسبیح عبارت است از تنزیه قولى خداوند از هر نقص و عیب. تسبیح موجودات عالم، به معناى حقیقى آن است؛ نه به معناى مجازى آن؛ یعنى، دلالت وجود معلول بر علت و کمال علت. گرچه این تسبیح حقیقى اشیا یا الفاظ و لغات و اموات نیست. توضیح: در معناى تسبیح سه امر وجود دارد که بدون تحقق هر یک معناى حقیقى تسبیح حاصل نمى شود:

۱- نفى هر نقصى از خداوند

۲- علم و شعور تسبیح گوینده

۳- قولى بودن تسبیح

نسبت به تحقق امر اول در موجودات عالم بحثى نیست. هر مخلوقى در این عالم با زبان فقر و احتیاج خود، خبر از خالق سبحان مى دهد و این همان معناى تسبیح تکوینى است

تسبیح یعنی منزه دانستن خداوند از نقص و محدودیت و حمد یعنی خداوند را به خاطر کمالات ستودن و این که در آیه کریمه مورد اشاره هر دو کلمه آمده است نکته‏ای دارد:

چون موجودی که خداوند را بحسب فهم خود به کمالی می‏ستاید نسبت به آن کمال به اندازه خود احاطه و اطلاع پیدا می‏کند و در این میان ممکن است تصور محدودیت خداوند را نموده و خدای سبحان را به اندازه‏ای که می‏فهمد بداند، بدین خاطر برای فرار از این محدود کردن اول « یُسَبِّحُ » آمده است  یعنی خداوند را از محدودیت منزه دانستنه و بعد او را به کمالات می ستاید

برای تزیین و تجمیل و زیبا سازی هر چیز ابتدا باید آن را از آلودگی ها پاک و پیراسته نمود و سپس به تزیین آن پرداخت . تسبیح خداوند به طور طبیعی بر حمد خداوند مقدم است زیرا تسبیح تنزیه خداوند از هر نوع نقصان و نا پاکی و محدودیت است و جنبه تخلیه و زدودن و پیراستن دارد و پس از تسبیح و منزه کردن و تخلیه از نقصان و نا پاکی و کاستی و محدودیت نوبت به تجلیه و آراستن می رسد .

به تعبیر دیر اول باید خداوند را از آن چه لایق ساحت و شان متعالی او نیست منزه نمود و سپس او را با ذکر اوصاف جمال و کمال ستود و مدح نمود . به همین دلیل است که دعا ها و مناجات های معصومین .ع. معمولا با تسبیح و تنزیه خدواند آغاز می شود و سپس به حمد و ستایش و ثنای خداوند ادامه می یابد

حمد و تسبیح خداوند به چه معناست

منبع: سایت انشاء باز