به نام خداوند شعر و سخن

نخستین سخن در هر انجمن

ای که با نامت جهان آغاز شد

دفتر ما هم به نامت باز شد

مقدمه:

مسیرهای زندگی هرکدام مارا به مقصدی مجزا می رساند.کنکور یکی از همان مسیرهایی است که مقصدزندگی ما را معین می کند

تنه ی انشا:

هرسال کنکور با تمام شرایط پیش رو و با تمام لغزش ها و تردیدها برگزار می شود.کنکوری که یک آزمون دوساعته است اما درهمان دوساعت تمام دوازده سال تحصیل،تمام آن مطالعات و امتحانات گذشته درآن سنجیده می شود!

چه برسرمان آورد این کنکور؟کنکوری که همین امسال شاهد جوان مرگ شدن آینده سازان این مرزو بوم بوده ایم.چه شب هایی را گریسته ایم و از ترس خواب را به چشم حرام کرده ایم.شمع شده ایم و سوخته ایم و مادران و پدرانمان هم پابه پایمان سوخته اند.درست مثل همان پروانه که دور معشوق می چرخد اما در همان گیرو دار ستایشش،می سوزد.جوانیمان رفت،کودکیمان که با  آن لولوی زشت بدقواره گذشت و حال با کنکور سرنوشت ساز!هرکسی که رسید از کنکور گفت از ارجحیتش از مهم بودنش و از سخت بودنش و ترس را  همچون دانه ایی در  وجودمان کاشت.ترس ریشه دواند و ریشه هایش به جای شریان های خونی بر وجودمان تسلط یافت.

حال با گذر زمان و نزدیک شدن به روز موعود این ترس بیش از پیش بزرگ می شود و وای از روزی که ترس د

تمام وجودمان را احاطه کرده و بر آن فرمان روایی کند

نتیجه گیری:

شاید کنکور حق خیلی ها را ضایع کرده‌ باشد شاید هم به قول بعضی،شانس در خانه ایشان را کوفته است.اما به نظر من کنکور مثل بازی مار پله است،اگر کوچک ترین اشتباهی کنی باید زندگیت را از صفر شروع کنی