شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری همگی در سایت جالب فا.امیدواریم این مطلب که حاصل تلاش تیم شعر و فرهنگ سایت است مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

شعر در مورد تنکابن

شبِ تار و شبِ تار و شبِ تار

شبانِ تاریکی چِتَه بُمَه یار

شَبانِ تار بُمَه با ستاره سو

دَس به دسمال بُمَه کیجا دِنی بو

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد شهر تنکابن

خِسُم اَفتاب بابوم تی رو بِتابُم

خِسُم یار بَبِرُم وی وَر بخوابُم

اِندی تی وَر بَنُم ، شب هَکِنُم روز

تِره ناجه نِمانه مِره افسوس

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد لایق بودن ، شخصیت انسان و ذات بد و شایستگی از حافظ و مولانا

شعر درباره تنکابن

مُ چِندی بِنیشُم دُورِ لَتازه

چِندی قَضا کُنُم ظُهرِ نِمازه

مُرا تی عاشِقِی ، دَرشا آوازه

زودتر بیرون بیَه ، لَب کُنُم تازه

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره شهر تنکابن

زرد ِ مِلجَی می گونَه زرد هِکِردی
اِمِه خانه هُمَنِ تَرک هِکِردی
اِمِه خانه پیشِ جِفتِ ایزگیل دار
دو چشمان تِرِه نِینه ، نُشِنه کار

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد تنکابن

مِزی دار بُوگو مِره چَن تَه باهار
راهِ لَک هیسِّه یُ این چشمه کنار
روزگارِ چی بِدِی این همه سال
که ایتَه خُشکه اَلَن تی شاخه بال
مَمرِضا خُولِی تی بالِ بِبیَه
مِش رِحیم بُمَه تی وَلگِ وِچیَه
شایَدَم کَت بَزیبُن تی تَک تَکِه
آخه مال گالِشِ شانِ عادتِه
غیرِ تو هم بِدییَم هَفَشتِ دار
که دابا شانه تَکِ نشانِ تآر
یا تو را چشمه تُکِ بحث بِگیتین
بیخودی کَس کَسِنِ رو دِکیتین
بُوگو دِلِ عُقدَه می وَر درهَکِن
تی کانه سونکا یِه می وَر سرهَکِن
بِکیشَه آهی دِلِ جی مِزی دار
باگوت بِنالِس خُشتِرِه زار ِ زار
بُاگوته از مِش رِحیم و مَمرِضا
اُشانِ جی مُ راضیَم به خدا
نه اینکه می هالِ اُشان نِبیَن
یا که می وَلگِ وَرَه یِه نِچیَن
اگه می وَلگِ سختی مِن وِچیَن
وَرَیِشان می ریشه سر بِریَن
می درد و غصّه تنها گالِش نیَه
وَرف و تگرگ و باد و وارش نیَه
مِره بِرَر دَردِ می یاران بُاکوشت
ژیویرِ ارّه دره دامان باکوشت
خودی مُغول حمله دابون به ایران
تمام دامان بابا درب و داغان
وَرِس تو دامانِ نیاک دشت وَکِت
ارّه به دست تار به دست مَشت وَکِت
اسب وکُجوری قاطِر و چربِدار
قاتِلِ توسکا بابان و راشِ دار
دارِ زَنِن ارّه ، وَکِته الوار
کَنِن وِره گَت گَته گازِ سِوار
الوارِ پا تا بَرِسَه به تهران
مشتری رَچ هیسَّه اُجه فراوان
رحم نَکَنِن اِشکِر و ارّه گردِه
کی وَر نِدانُم مُ باگوم می درده
خُتِن هَمَه هیچکی اَم بیدار نیَه
این سبزِ دامانِ خریدار نیَه
جنگلِبان فکرِ خُشته خوراکِه
پولدارِ از جنگَلِبان چی باکِه
اُن هِرِنه گالِشِ دستِ دازِ
تِرَم دانی این نقلِ سر درازِ
پول بِرَرِی سِنگِ دِلِ را کَنه
وِرگِ هاره گالِشِ کُتکا کَنه
می سرگُذشت وقتی مِره یاد هانه
جوش آنه می خون مِره فریاد هانه
یه روزِگاری می دِل آهو دابا
پلِنگ و اشکار و کَل و خو دابا
تُرِنگ نِمِی سَر زَنِبا بهاره
هانِبا گوش ، دارکوتَنِ نِقاره
نِمایِ دامان بلبلِ صدا با
چه شور و حالی دل ِ مِن به پا با
اِسه اَلَن یِک یِکی غمگین بابان
گم وَکِتِن ، طلسم و نِفرین بابان
مِرَم هَتَه خوابِ کِویرِ وینُم
قحطی و سیل و مرگ و میرِ وینُم
مِره که وینی صافیِ هوایُم
دردِ بی درمانِ رِ مُ شِفایُم
هوایِ آلودَه مُ پورزا زَنُم
اکسیژِنِ خالصِ دِرگا دَنُم
شَمه نِدانین مُ چِره دَر بُمَم
این دَره دُم یا اُن کولِ سر بُمَم
بُمَم که خاکِ چینگِ جی بِدارُم
سیلِ دَمِ می لِنگِ جی بِدارُم
تا نُشه این طلایِ زر به دریا
بسترِ دریا بابو این خاکِ جا
می رنگِ جی مُ روحِ درمان کَنُم
آدِمِ دلمردَه مُ خندان کَنُم
بلبلِ صحرا یِه غزلخوان کَنُم
به صرفِ میوه هَمَه مهمان کَنُم
پاییزِ دَم که سرخ و خونِ رنگُم
می وقتِ خوابِه اِندی مُ قشنگُم
می عکسِ نقّاش کَشِنه قاب کَنه
وِره به قیمتِ گِران آب کَنه
هرکی بوروته ظلمِ جی وی جایُم
نهضتِ میرزا کوچکِ گُوایُم
اگه مُرا تو عقلِ سرهم بَنیم
تونیم کَسِنِ دردِ مرهم بنیم
تو دفتر و کتابِ رِه چو خِنی
شِکاف و تخته خوابِ رِه چو خِنی
بِریسَه دار ایجه دَره فِراوان
بِپیسه دار بُنِن هَمَه نئوپان
بَکِته دارِ وِگیر الوار هَکِن
تی کَت و کولِ دشت و هموار هَکِن
وَسِّه بِرَر تآرِ می ریشَه نَزِن
مُ یعنی تو، تی عمرِ شیشَه نَزِن
تو دانی چِندی قتل نفس گنایه
نکِن بِرَر غضِب هانه خدایه
بِدَه دُابوم سابقِ یادگارُم
هِزار ته خوبی ، ضَرِری نِدارُم

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد لبخند یار ، دوبیتی و متن درباره خنده از ته دل و لبخند عاشقانه دختر

شعر در مورد شهر تنکابن

باغِبان باغِ میِن نیشته هَمِش

تا که هَندَه دَنِکَه دآرِ تَمِش

ای تَمِش چی خِسی دآرِ وِپیتی ؟

رِس رِسی می دَسِ ره کار بِگیتی

تو چِره سیا کانی می بیشه ره

جیر نیِه ، دازِ زَنُم تی ریشه ره

می دلِ غصّه دَکِت یه کولِبار

کی وَنه دردِ بُاگوم بی اختیار

لبِ سَر خنده وینی ، درده بِرَر

تن اگه داغه ، می دل سرده بِرَر

می چُمِی آب کَنه و سو نِدَاره

گُل وَنه بِینه مِره ، رو نِدَاره

اِندی هیسَّنُم که تا تِریک بُنه

می عمر اینجوری شُنه بِریک بُنه

دل مِره وَنِرسِنه چُرت بَزِنُم

غم و غصَّه اینجوری قُرت بَزِنُم

بلبلِی دارِ چِکِل ، مُ دارِ بُن

ویل ویلی کَانه پوتور می بارِ بُن

ترِ گِل می رختخوابِ بالِشه

می رِفیق گُسِند دُمالِ گالِشِه

دردِ دل بُاگوم ، دوا هیسّه مِرِه

اگر اَم نُاگوم ، بلا هیسّه مِرِه

چِندی مُ بِنیشُم و گَب نَزِنُم ؟

ایزگیلِ وِچینُم و لب نَزِنُم

ای خدا بُاگو که می چاره چیَه

تِکلیفِ آدِمِ بیچاره چیَه

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره تنکابن

باز سر رفته ام از یاد تو من
شعله را کمتر کن
می پزی ذهن مرا خوب که عاشق باشم
سوختم باور کن

تن من بی تو، همه عشق ! مباد
بی تو من سایهء من هم ، نیستم
باش تا باشم و عاشق باشم
پیش تو جان جهان من، کیستم

غرق آغوش تو ام در یا باش
موج تا موج مرا ویران کن
ای گهی آب و گهی آتش من!
آب را از نفست سوزان کن

با تو من دختر زیبای شبم
تنم از چشمه روان تر ، گلپوش
لبم انگار خود بوسیدن
همهء جان و تن من آغوش

ای سفر کردهء من راه چرا؟
با تو من جادهء زیبای تبم
ای به دنبال هوس رفته ببین
که نفس می چکد از کنج لبم

باز سر رفته ام از یاد تو من
باز می جوشم از این عشق بیا
شهسوار شب مهتاب دلم !
رفته ای بی من از این شهر کجا؟

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره شهر تنکابن

ای غزل واژهء ناب !
در نگاهت چه غمی جاری بود
این کدامین غم سرگردان بود
که به چشمان تو ره می پیمود

ای سیه چشم سیه موی چرا
پیرهن رنگ نگاهت داری
بی پناهی و در این نا کامی
کودکی ر ا به پناهت داری

کوه از بار غمت شانه شکست
رود از درد تو اشک افشان شد
باد چون قصهء هجر تو شنید
بیخودازخود شدو سرگردان شد

آه ای دختر زیبای غروب
شهسوار شب مهتابت کو
شانه ات باز زغم میلرزد
آن پناه تن بی تابت کو

ای گل سرخ سیه پوش بگو
غنچه ات را چه کسی خواهد چید
حال مهمان کدامین خاک است
آن که در بستر تو می خوابید

آ ه ای دختر زیبای غروب
داغ این غم به رخت می آید
همچو خورشید که صبحی روشن
تن به دریای جنوبی ساید

آه ای حادثهء خلقت عشق
پیش بانوی وفا زانو زن
شرمت از داغی عشقش بادت
بوسه بر پای چنین با نو زن

از شب چشم تو ننویسم اگر
وصل هجران شده ات را چه کنم
زلف زیبای پریشانت هیچ
عشق ویران شده ات را چه کنم

آه ای قاصدک رفته به باد
دست تقدیر چه بی انصاف است
نفسش بوی تباهی دارد
پیرزن شوم و سیاهی باف است

ای سیه پوش خرامان لطیف
رخت مشکی به تنت می آید
آن طرف روی بگردان و ببین
کودکی را که تورا می پاید

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد وفاداری در عشق ، عشق یک طرفه و وفاداری دوست از سعدی و مولانا

شعر در مورد تنکابن

آن روستای دامنه ی البرز
کز خاوران به چشمه ی خورشید می رسید
وز باختر به ماه
جغرافیای کودکی من بود
من ، لحظه های آمدن صبح و شام را
از تابش سپیده به دیوارهای او
وز رقص شاخ و برگ سپیدارهای او
در نور آتشین شفق می شناختم
وقتی که نوبهار ،‌ طلوع شکوفه را
در آسمان عید نشان می داد
وقتی که آفتاب مسیحا دم
انبوه سالخورد درختان را
روح جوان و جسم جوان می داد
من از درون کلبه ،
برون می شتافتم
در کوچه های دهکده ، خمیازه های باد
با بوی خاک ، توشه ی راهم بود
کندوی شهر ، بر کمر تپه های دور
بازیچه ی خیال و نگاهم بود
گاهی ، کبوتران طلایی را
چون کاروان کوچک زنبوران
از آسمان نوردی خود ، خرسند
گاهی ، مناره های
موازی را
چون شاخک دو گانه ی نورانی
بر پشت گنبدی حلزون مانند
در انتهای منظره می دیدم
وقتی که تیر ماه ، تنور سپیده را
ئر آسمان تب زده می افروخت
من ، خواستار پونه ی عطر آگین
در لابلای نان جوین بودم
من ، هسته های گوجه ی شیرین را
در ظهر
تشنگی
با یک فشار دندان ، می ریختم به خاک
من ، گونه های نرم و هوسناک سیب را
در سرخی غروب
با بوسه های شهوت خود می گداختم
وقتی که گله های پراکنده
از جلگه ها به دهکده می رفتند
وقتی که گاوهای غبار آلود
دلو بخار کرده ی سرگین را
با ریسمان
دم
از چاه واژگون به زمین می گذاشتند
من در سرودخوانی آغاز شامگاه
با غوک ها مقابله می کردم
من ، ضربه ی تلنگر آواز خویش را
بر جام پر طنین افق می نواختم
آنگاه ، چون طلایه ی پاییز می رسید
من ، برگ زرد و سرخ چناران را
چون شیشه های رنگی حمام و
روستا
از پشت بام خاطره می دیدم
وقتی که باد سرد زمستانی
سر پنجه های دختر چوپان را
در گرگ و میش صبح ، حنا می بست
وقتی که شیر نور ز پستان آفتاب
در سطل آسمان مسین می ریخت
البرز در برابر من شیهه می کشید
من ، شهسوار حادثه ها بودم
من ، رو به
روشنایی آینده داشتم
اکنون که بر کرانه ی مغرب نشسته ام
دیگر ، نه روشنایی آینده روبروست
دیگر ، نه آفتاب درون رهنمای من
از خانه ام گریختم و ، خشم روزگار
خصمانه داد در شب غربت ، سزای من
از راه دور می نگرم خاک خویش را
خاکی که محو گشته در او ، جای پای من
در آسمان تیره ی او روز ، مرده است
بعد از فنای روز ، چه سود از دعای من
خرم دیار کودکی سبز من کجاست ؟
تا گل کند دوباره در او خنده های من
خشتی نمانده است که بر خاک او نهم
ویران شدشت دهکده ی دلگشای من
البرز کو ؟ که شیهه کنان در میان برف
از
کیقبادها خبر آرد برای من
گویی که بانگ ناله ی اندوهناک او
گم گشته در گریستن بی صدای من
آوخ که از رکاب بلندش سوار صبح
دیگر قدم فرو ننهد در سرای من
خورشید شامگاه ،‌ در افکنده سایه وار
آینده ی بزرگ مرا در قفای من

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد شهر تنکابن

سر گرم جلوه دیدم آن شهسوار خود را
دادم هنان به طوفان صبر و قرار خود را
آن شهسوار تمکین مست از برم چو بگذشت
کردم نثار راهش
مشت غبار خود را
فرهاد پاکبازم کز برق تیشه ی عشق
افروختم به حسرت شمع مزار خود را
من بودم آن گل زرد کز جلوه ی نخستین
آیینه خزان دید صبح بهار خود را
آن رهرو جنونم کز خون خود نوشتم
بر خاک و خار و خارا هر یادگار خود را
خوش باد وقت آن کو ز آغاز جاده
ی عشق
چون شمع کرد روشن پایان کار خود را
کو دشت بی کرانی تا سر دهم چو مجنون
این های های زار دیوانه وار خود را

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره تنکابن

زان درین محفل چو نی ما را نوایی برنخاست
کز حریفان همدم درد آشنایی بر نخاست
با همه بیداد ها کز چرخ بر ما می رود
زیر محراب فلک دست دعایی بر
نخاست
دیدی ای دل عاقبت زین موج و دریا چون حباب
کشتی ما غرقه گشت و ناخدایی برنخاست
رفتم و آگه نگشتی زان که هرگز در سفر
کاروان سایه را آواز پایی برنخاست
هیچ کس در اوج آزادی پری نگشود و باز
زین همه مرغان دون همت همایی برنخاست
شهسوار آرزوی ما به خاک و خون
نشست
وز کران دشت ها گردی ز جایی برنخاست

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد ظاهربینی ، خوش ظاهر بد باطن و لیاقت + شعر درباره صورت و سیرت

شعر درباره شهر تنکابن

بر فراز توده خاکستر ایام
شهر بند جاودان جاودان قرن
گامخوار سم اسبان تتار و ترک
رهگذار اشتران تشنه ی تازی
جای پای کاروان خشم
اسکندر
بر فروز آن آذر مینویی جاوید
ای مغ خاموش در آتشگهی دیگر
این حصار سهم پولادین
هر بدستی پا نهی در رهگذر هایش
زنگ های جاودان و خیل دیوان است
پای در زنجیر چون کاووس و یارانش
در طلسم جاودان از چارسو اینک اسیرانیم
تهمتن با رخش پنداری
به ژرف چاه افتاده
وینک اینجا ما چو تصویری که بر دیوار
از درنگ غربت بی آشنای خویش حیرانیم
بیم جان را کس نیارد لب گشود از ما
تا مبادا از نهفت سایه گاه خیل جادویان
باز چونان سالهای پار و پیرارین
گردبادی
زردگون یا تیره گون
خیزد برین صحرا
سرفرود آوردگان بر زانوی حیرت
با صدای ناله ی زنجیر ها از خویش می پرسیم
فاتح این هفتخوان سهمگین قرن آیا کیست ؟
از کدامین مرز ایرانشهر آیا رایت افرازد ؟
یا ز آفاق کدامین آسمان
بر کاروان جاودان تازد ؟
گاه می گویند و می گوییم
ای دریغا هم
زمین هم آسمان خالی است
این دژ خوابیده در سرداب خاموش فراموشی
روزگاری قلبش آتشگاه ورج اومند انسان بود
شعله های آذرش تا دورتر مرز نگاه و باور مردم
روشنابخشای چشم روزگاران بود
لیک اکنون
گر فروغی مانده در چشمان بی نورش
بازتاب پرتوی بی رنگ
از خورشید پر نیرنگ مرزی
دور و بیگانه ست
زورقی وامانده از دریا
بر سکوت ساحل افسون و افسانه ست
این نه فانوس است بر آفاق شب هایش
برق دندان های کینه ی دیو جادویی ست
این تنوره ی دیو خونخواری ست در صحرا
تا نپنداری که گرد راه آهویی ست
هیچ در آیینه ی
حیرت نگاهان اسیر دژ
نیست جز پر هیب دیوان و
نهیب خیل جادو زاد
زینهار از این طلسم هفت بند آب و آیینه
و درخت جادوی بنیاد
در نهفت هفتخوان قرن
مانده بر جا در طلسم جادوان از دیر
همچو عزمی در سکوت سایه ی تردید
کی رهاندمان ازین ننگ درنگ
خوف و خاموشی
شهسوار گرمپوی عرصه ی امید ؟
بایدش در نیمه شب
کاین جاودان در خواب نوشین اند
راه پیمودن به سوی این حصار جادوی آیین
زنگ ها را ساختن کر با فسونی نرم
راهبانان را فکندن برزمین با دشنهی خونین
تاخت آوردن سپس بر خوابگاه مهتر دیوان
و فرو افکندش
از آن سریر پرنیان و بستر زرین
پس کشیدن تیغ بر فرق گروه جادوان قرن
و فکندن شان به خاک
از اوج آن رویای ناز و خلوت شیرین
بایدش هشیار بودن کار میر جادوان را سخت
تا نیارد زد تنوره
بار دیگر سوی ساحل های دورادور
با فسون خویش
چون رویای دوشین یا پرندوشین
وز دگر سوی بازگشتن زی حصار خویش
و نمودن در نگاه دیوزادان
کانک آنک باز می گردیم
های فرزندان نیک اندیش
دور و بس دور است
آن چالاک خیر گرمپوی راه
راه او راهی ست چون راه میان اشک تا لبخند
وز دگر سو رفته تا بن بست
چونان کوچه های عهد یا سوگند
راه گم کرده ست شاید در نشیب دشت
آتشی باید که در این تیرگی راهیش بنماید
زی حصار بندیان قلعه ی تردید
هان کجایی ای مغ خاموش
تا برافروزی به شادی بر فراز قله ی تاریخ
آن فروزان آذر مینویی جاوید

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد تنکابن

پیش رویم گرد راه کاروانی رفته تا بس دور
سوی آفاقی دگر سرشار از شادابی و شادی
پشت سر گسترده دشت روزگاران تهی
سرشار خاموشی
دشت
انبوه فراموشی
وای من کز بستر آن لحظه های سبز
دیر ‚ چشم از خواب نوشینم گشودم ‚ دیر
برده بود افسون شیرین لای لای نغز تاریخم
سوی شهر ساحل رویا
من در آن بشکوه و طرفه شارسان دور
شهسوار رخش رویین غرور خویشتن بودم
باختر سو تاختگاهم : دشتهای روم
مرز
خاور سوی فرمانم : دیار چین
شعله می زد در نگاهم آتش زردشت
تازیانه می زد مغرور بر دریا
با شکوه شوکت دیرین
پیش آهنگ سپاهم
صد هزاران گرد رویین تن
با درفش کاویان جاودان پیروز
تیغ هاشان بر گذشته از حریر ابر
سر به سر روی زمین زیر نگین من
من به
رویای نجیب و مهربان خویش
شادمان بودم
همچو موج برکه ای
با خلوت مهتاب در نجوا
در شبستان خیال خویش بیرون از زمین و آسمان بودم
بانگ زنگ کاروان روزگاران
خواب نوشین مرا آشفت
تا گشودم چشم
رفته بود آن کاروان و مانده بود از او
گرد انبوهی
پریشان
چون تنوره ی دیو
در صحرا
که نیارم دید از بس تیرگی دیگر
جای پای کاروان رفته را یا پیش پایم را
کاروان رهروان باختر دیری ست
کرده شبگیر و گذشته از کنار من
رفته تا شهر هزاران آرزوی دور
شهر آذین بسته از رنگین کمانهای بهار
فکر انسان ها
شهر افسونگر کبوترهای پیغام بشر
زی کشور خورشید
شهر زرین غرفه های نور
وینک اینجا مانده من خاموش و سرگردان
با گروهی حسرت و هیهات
دیگرم هرگز
نه توان راه پیمودن
به سوی کاروان رفته تا بس دور
که گذشته روزگارانی ست زین صحرا
نه دگر باور بدان
افسانه ولالایی شیرین
مانده از این سو
رانده از آنجا
نک چه سود از این شتاب دیر
از پس آن خامشی و آن درنگ
زود
دیر شد هنگام بیداری
ای خوش آن دنیای خاموشی
و سکوت پرنیان پوش فراموشی

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد شهر تنکابن

بیداری ملولش را
در قهوه خانه های
پر دود بندری دور
از سرزمین قومی
بیگانه با خدا
تقسیم می کند
و خوابهای دایره وارش را
در کوچه های کودکی صبح
هر روز صبح و عصر
بر بوی بازگشت
چشمش به روی صفحه پراکنده می شود
در روزنامه هم خبری نیست
گویا زمان ز جنبش باز ایستاده است
آنجا شکنج زندان
شاید اعدام
وینجا بلای کژدم غربت
پیری و انتظار
آن سبزه زار
مخمل روحش را
فرسوده نخ نما کرده ست
در کوچه های کودکی صبح
آن شهسوار رندان
می آید
از نورتاب رشته ی ابریشم شفق
بر قامت بلندش
افکنده سرخ گونه ردایی
می آید از جنوب
می پوید از شمال
او معنی تمام جهت هاست
او نبض هر سکون و صدایی
اما
بیداری ملولش خالی ست
چشمش
به روی صفحه
پراکنده میشود
در روزنامه هم خبری نیست

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد ماه رمضان ، شعر و دکلمه ماه رمضان و روزه برای کودکان

شعر درباره تنکابن

اگرچه حالیا دیریست کان بی کاروان کولی
ازین دشت غبار آلود کوچیده ست
و طرف دامن از این خاک دامنگیر برچیده ست
هنوز از خویش
پرسم گاه
آه
چه می دیده ست آن غمناک روی جاده ی نمناک ؟
زنی گم کرده بویی آشنا و آزار دلخواهی ؟
سگی ناگاه دیگر بار
وزیده بر تنش گمگشته عهدی مهربان با او
چنانچون پاره یا پیرار ؟
سیه روزی خزیده در حصاری سرخ ؟
اسیری از عبث بیزار و سیر از عمر
به
تلخی باخته دار و ندار زندگی را در قناری سرخ ؟
و شاید هم درختی ریخته هر روز همچون سایه در زیرش
هزاران قطره خون بر خاک روی جاده ی نمناک ؟
چه نجوا داشته با خویش ؟
پ یامی دیگر از تاریکخون دلمرده ی سوداده کافکا ؟
همه خشم و همه نفرین ، همه درد و همه دشنام ؟
درود
دیگری بر هوش جاوید قرون و حیرت عصبانی اعصار
ابر رند همه آفاق ، مست راستین خیام ؟
تقوی دیگری بر عهد و هنجار عرب ، یا باز
تفی دیگر به ریش عرش و بر آین این ایام ؟
چه نقشی می زده ست آن خوب
به مهر و مردمی یا خشم یا نفرت ؟
به شوق و شور یا حسرت ؟
دگر بر خاک یا
افلاک روی جاده ی نمناک ؟
دگر ره مانده تنها با غمش در پیش آیینه
مگر ، آن نازنین عیاروش لوطی ؟
شکایت می کند ز آن عشق نافرجام دیرینه
وز او پنهان به خاطر می سپارد گفته اش طوطی ؟
کدامین شهسوار باستان می تاخته چالاک
فکنده صید بر فتراک روی جاده ی نمناک ؟
هزاران سایه جنبد باغ را ، چون باد برخیزد
گهی چونان گهی چونین
که می داند چه می دیده ست آن غمگین ؟
دگر دیریست کز این منزل ناپاک کوچیده ست
و طرف دامن از این خاک برچیده ست
ولی من نیک می دانم
چو نقش روز روشن بر جبین غیب می خوانم
که او هر نقش می بسته ست ،‌ یا
هر جلوه می دیده ست
نمی دیده ست چون خود پاک روی جاده ی نمناک

” alt=”شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری” width=”550″ height=”293″ data-src=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20.jpg” data-srcset=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20.jpg 550w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20-180×96.jpg 180w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20-120×64.jpg 120w” data-sizes=”(max-width: 550px) 100vw, 550px” /> ” alt=”شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری” width=”550″ height=”293″ data-src=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥1.jpg” data-srcset=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥1.jpg 550w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥1-180×96.jpg 180w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥1-120×64.jpg 120w” data-sizes=”(max-width: 550px) 100vw, 550px” /> ” alt=”شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری” width=”550″ height=”293″ data-src=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥2.jpg” data-srcset=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥2.jpg 550w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥2-180×96.jpg 180w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥2-120×64.jpg 120w” data-sizes=”(max-width: 550px) 100vw, 550px” /> ” alt=”شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری” width=”550″ height=”293″ data-src=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥3.jpg” data-srcset=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥3.jpg 550w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥3-180×96.jpg 180w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥3-120×64.jpg 120w” data-sizes=”(max-width: 550px) 100vw, 550px” /> ” alt=”شعر در مورد تنکابن ، شعر در مورد شهر تنکابن و رامسر و لاجورد و محلی رامسری” width=”550″ height=”293″ data-src=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥4.jpg” data-srcset=”https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥4.jpg 550w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥4-180×96.jpg 180w, https://parsizi.ir/wp-content/uploads/2020/01/20♥4-120×64.jpg 120w” data-sizes=”(max-width: 550px) 100vw, 550px” />