شعر در مورد بندر امام ، و شعر محلی ماهشهری و بندری زیبا و طنز همگی در سایت جالب فا.امیدواریم این مطلب که حاصل تلاش تیم شعر و فرهنگ سایت است مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

شعر در مورد بندر امام

این گلستانی که هستم ساکنش                                     در لسان ماهشهر زیبا خواننش

بندری زیبا پر از لطف و صفا                                               وصف بلبل را کنم یا سوسنش

در بهاران طیفی از سرسبزی و ریحان و گل                              چون کمربندی بود پیرامنش

شهر آب شور و جوی باز و خور                                             میمنت بادت چنین پیراهنش

شهر کار و صنعت و رزق حلال                                              رازق پیر و جوان هر مخزنش

منشا نان است و تولید و سخا                                             جان نثارم بهر حفظ و بودنش

لاله هایش وقت قلتیدن به خون                                           عطر جنت آورند در گلشنش

جمله ی مسئولین این دارالعبا                                                 مهربانند در سرای ایمنش

صنعتش ورد زبان خاص و عام                                                پتک دوران هم نکوبد آهنش

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد درد ، دل و عشق و تنهایی و غم و رنج و جدایی

آسمان یکریز می بارد

روی بندرگاه.

روی دنده های آویزان یک بام سفالین در کنار راه

روی « آیش» ها که « شاخک» خوشه اش را می دواند.

روی نوغانخانه، روی پل ـــ که در سر

تا سرش امشب

مثل اینکه ضرب می گیرند ـــ یا آنجاکسی غمناک می خواند.

همچنین بر روی بالاخانه ی من (مرد ماهیگیر مسکینی

که او را میشناسی)

خالی افتاده است اما خانه ی همسایه ی من دیرگاهیست.

ای رفیق من، که ازین بندر دلتنگ روی حرف من با تست

و عروق زخمدار من ازین

حرفم که با تو در میان می آید از درد درون

خالی است.

و درون دردناک من ز دیگر گونه زخم من می آید پر!

هیچ آوایی نمی آید از آن مردی که در آن پنجره هر روز

چشم در راه شبی مانند امشب بود بارانی.

وه!چه سنگین است با آدمکشی (با هر دمی رؤیای جنگ) این زندگانی.

بچه ها،

زنها،

مردها، آنها که در خانه بودند،

دوست با من، آشنا با من درین ساعت سراسر کشته گشتند.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

از رطوبت بندر بی کسی رها می شوم

من مهاجرم

می خواهم در جنگل سرسبز و نارنجی خورشید مأوا گیرم

تا در گوشه‌ ی دنج درخت سالخورده ی شهرم، لانه کنم.

زنی با چکمه ای آبی و روسری بنفش، زیر باران می رقصد.

پس از سالهای بی بارانی!

از آن چه شادی است، دور نیستم.

دختری در بندر، با نقابی نارنجی

نی های باریک را کنار می زند و در نور حل می شود.

تا به ابری ترین نقطه ی آسمان، نزدیک شود.

و من روی نوک بلندترین قله،

چون عشقی والا

در امن ترین مکان استواری،

جا خوش می کنم.

باران، ادامه ی گیسوی سبزم را حاصلخیز می کند.

چه هوای دل انگیزی!

دختر بندری، هوای شرجی را در خطوط پیراهن اش قدم می زند.

و من

زیر نور ماه، خیس رویش بهاری دشت می شوم.

این جا یک نفر قبل از من لبخند زده است.

تمام حاشیه دشت، پر از گل نیلوفری فریاد است.

قایق سبزی روی شادی آب ها، موج به موج می رقصد

دختر بندری، نی لبک های باریک را کنار می زند و در نور حل می شود.

و آرام، در ابری ترین نقطه آسمان،

سبز و بارانی

تمام زندگی به رقص نیلوفری در می آید.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

روزی که با تو آشنا بودُم

مِه عاشق تو بی فا بودُم

بی مه ول اِتکـِه و رفتی دُمبال چوک تاجرون

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد دخترم ، تاج سرم با تو سخن می گویم و دنیا محل گذر است

شعر درباره بندر امام

از جنوب کشورم نویسم

از خلیج فارسم این نویسم

بندری بلندای وجودش

با قامت پاک آن گنویش

از دریای نیلگون خدایی

از گرمی و شرجی و صفایی

عطر بوی خوش سید مظفر

گلدسته و روی سید مظفر

نخلهای بلند و برکت و نون

ایثار و زخود گذشته از جون

اینجا هوایش گرم و شرجی

دلها همه عاشقند به گرمی

مردم همه در کار و تلاشند

محتاج کسی دگر نباشند

از نعمت دریای زلالش

از ماهی و روزی حلالش

از نسیم و موج رویا یی

از جزر و مد اون خدایی

از بوسه موج روی سنگچین

از زوزه باد و خاک رنگین

اینجا همه دست ناکسان بود

کوچه ها قدوم دشمنان بود

یک روز همه شدند دلاور

رفتند همگی به جنگ کافر

از خون شهید و جان گذشتن

بر اهل و عیال خود گذشتن

تک تک جزایرش شده امن

پرچم سه رنگش همه جا صحن

هر روز شود به قله رشد

آباد شود به رتبه خود

با جنگ و جهاد و غیرت و پاس

گشته خلیجم همیشگی فارس

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

اون روز که شعر عاشقی تَخوند

هر روز پسینون تو سایه گـزُن

یادت بیار ای بی وفا سر راه تو مَهُند

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

اون روز که مثل دو تا کفتر

مانِها دست نَ دست مارفتـَه از در

تـَگو بی تو مَوا ای بی وفا تا روز محشر

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد رفتن ، دوست و یار و سفر و کربلا و عشق و رفتن از دنیا

روی بندرگاه که من تنها نشسته بودم

(به دور از جایگاه صیادان)

روی بندر

همچنان هر کسی بود تنها

موج های دریا خوابیده

زلال صاف چون آیینه

…..

در دور دست ها که افق سنگینیش در چشم من بود

مرغ خاکستری منقارش را به صید فرو کرد

لرزه ای در دریا افکند

آه من خسته همچنان از دردی که در سر دارم

و همچنان از دور دست ها که افقش سنگین بود

می خواند مردی غمگین

آوازش میاورد غربت را روی بندر

کودکی عریان می شتابد در دریا

هر کسی می کند شادی از ترس

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

مغرور بودی با عشق بی فردا

اَتـِرسُم که بشی تک و تنها

مال عشق مه زی پا اِتکـِه و بی مه زجر اِتدا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

خاتونم، اهل بندرعباس هستم

نسبت به آب و خاک خود من وسواس هستم

نسبت به عنوان خلیج تا ابد فارس

من هم شبیه دیگران حساس هستم

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد سکوت ، در برابر ظلم و ظالم و سکوت عشق و شب و عاشقانه

شعر در مورد بندر امام

لبخند گرم‌ات را دوست دارم

تو که باشی، تمام روز من گرم است

تو که باشی، سرمای هیچ شهری مرا آزار نمی‌دهد.

اصلأ من حوصله‌ی کوچ کردن ندارم.

می‌شود در همین جا،

در شهر گرم تو بمانم؟!!

در بندر آرام وجودت، پر از احساس زیستن‌ام.

در گلخانه‌ی پر از نیلوفری وجودت،

تمام من،

با تمام تو،

گرم می‌رقصد.

می‌شود در شهر گرم تو، بمانم و با مرغان دریایی همنوا شوم؟!!

در شهر بیگانه مدام سردم می‌شود

نمی‌دانم چرا همیشه سردم می‌شود؟!!

با این که مدام شنل قرمز رنگ روزهای آرامش را بر تن دارم.

با این که سرخ، تکلم می‎کنم تو را!

کاش قلبم بال‌هایی به رنگ پرواز داشت،

همچون مرغان دریایی دیار تو.

تا بندر آبی آرامش، بال می گشودم.

افق‌های روشنایی را نظاره،

من باید در بندر زندگی کنم.

حس می کنم در بندر،

غزل‌هایم چند صد کیلومتر به تو نزدیک‌تر است.

در بندر می‌شود تا صبح طلوع،

در گرمای آرامش تو رقصید.

هر صبح دوباره متولد شد

و طلوع زندگی را با غزلی تازه سرود.

دیار دیگری را نمی‌خواهم.

هوای تن باد، سردم می‌کنم.

فکر کنم در بندر بشود با یک زندگی خیلی کوچک در کنار توِ بزرگ، سر کرد!

اصلأ من زاده شدم تا در بندر آرام وجودت نغمه‌سرایی کنم.

به عاشقانم، لبخند هدیه دهم.

من باید در شهر گرم تو بمانم.

در جانِ گرم و آفتابی بندری‎ات.

من باید در بندر زندگی کنم.

در بندر، همیشه مرداد است.

در بندر همه عاشقند.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

من دختر بندر، علی جاشوی دریاست

من واضحم اما علی مثل معماست

فکر عروسی کردن با او برایم

بالاتر از یه خواب شیرین است، رویاست

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

سرمست ها بوی سبو را می شناسند

باآبرویان آبرو را می شناسند

هرچند در شهر شما شکل غریبه است

اینجا همه در بندر او را می شناسند

جستحو کنید در سایت : شعر در مورد ذات خراب و بد و لعنت بر ذات خراب از حافظ و سعدی و مولانا

خم کن علی قلاب ماهیگیری ات را

این بیمه تلخ زمان پیری ات را

عمری است دریا می روی هرصبح اما

یکبار در عمرم ندیدم سیریت را